sevmelerim ağır geldi bana.. hele ki hayalimdekilere benzettiğim adamlar.. hiçbiri olmadı.. uymadı benim güzel hikayelerime.. hiçbiri sığamadı bir ben gibi küçücük bir role bile.. sussam olmadı bağırsam olmadı.. kim toparlayacaktı şimdi beni.. bir ben dahi kalmadı ruhumdan geriye..

kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz dedikleri işte aynen de bu.. yetmedi mi.. bırakın artık beni..

uzak durun benden.. uzak dur kendim kendimden.. yeter.

vazgeçtim artık hayalimdekini aramaktan.. çocukluğumdan vazgeçtim.. dimdik durabilmek için buydu gereken.. sus.. ve çek git.. yapabileceğim tek şey bu.. kapat kilitle ruhunu en gizli mabetlerine.. kessin sesisini.. ben gideyim benden ama yeter ki sussun bitirsin içinde.. beni.. bırakın.. gidin benden.. yeter.. bıraktım ağlamak gibi gülmeyi de.. buz kesti hayallerim.. kalmadı kağıttan kalelerim.. iflas bayrağını çekiyorum artık yetmedi mi?

çok karanlığım bu ara biliyorum.. ama sen gül olur mu? her kimsen bunları okuyan.. ayağa kalk ve gül.. ben bile bu kadar karamsarken inandığım bir gerçek var... en karanlık zamanlar güneşin doğacağı zamandır.. sen de inan... gün gelecek ve yine eskisi gibi hatta daha iyi başlayarak güne güleceksin herkese.. hayat bunun için.. 

üç günlük dünya için üç gün kendini kahretmek bile büyük masraf.. 

''bir ok ne kadar geriye çekilirse o kadar uzağa atılmak içindir.'' (p.coelho)  der..

ve giderim..